Het Noordereiland ten einde

Ik wilde mijn belofte houden en het verhaal korter maken dan de vorige. Dit is me NIET gelukt. Dus leg die krant weg, zet de tv uit, breng nog een bezoekje aan het toilet en ga er maar weer goed voor zitten.
Ik ging dus naar Maori Village. We kregen wat rondleidingen en uitleg over hun gewoonten zoals die enge gezichtstattoos of hun angstaanjagende Kamate Haka (die het Nieuw Zeelandse rugbyteam o.a. voor een wedstrijd doet). Ze lieten ook zien hoe ze eten koken in de grond (Hangi) en dat mochten wij opeten. Als backpacker is een lopend buffet echt paradijs. Je waardeert de kleine dingen zoveel meer. Dus alle backpackers hadden de hele dag zo weinig mogelijk gegeten en stonden te kwijlen bij het zien van dat vele vele eten. Het was heerlijk! Dus na twee grote borden met allerlei groenten, salades, kip en lam propte ik er nog twee stukken pavlova bij. De broeksknoop werd open gedaan en mijn buik ontplofte bijna, maar hé ik ben een Bourgondiër and I'm proud of it.

De volgende dag kwam ik een opa tegen die heel wat jaren geleden uit Nederland was geëmigreerd. Hij heeft me de omgeving van Rotorua laten zien. Heel leuk zo'n zonnebloemdag, Opa en Yiri allebei weer blij. Toen verlieten wij de Kiwigroep en gingen we op weg naar Whakatane. Voor de kust ligt een vulkanisch eiland waar Eline en ik graag heen wilden. We sliepen 'luxe' in een hotel op een tweepersoonskamer. Toen we daar aankwamen bleek dit een leuke illusie te zijn. We hadden gewoon een stapelbed dat meer leek op een hangmat dan een bed. Daarbij werkte het licht van de nooduitgang uitstekend. Deze scheen door een bovenraam en verlichte prachtig onze kamer de hele nacht. Ondertussen kan ik om dit soort situaties erg lachen.

De volgende dag vroeg op voor onze tocht naar de vulkaan. Super cool! Gewapend met helmen en gasmaskers kwamen wij aan op dit maanlandschap-achtige eiland. Het eiland heeft meerdere open kraters en borrelt voortdurend. Door het vele sulfaan is geel voornamelijk de kleur die je ziet, maar sommige rotsen waren ook roodkleurig. De laatste uitbarsting was in 2012 en heeft de oppervlakte van het eiland weer veranderd waardoor er veel gruis en stenen liggen. Ik kan het niet goed uitleggen, maar misschien spreken de foto's tot je verbeelding. 's Avonds bleven we bij een kennis van Eline slapen en kregen daar de luxe die we verdiend hadden. Boerderijtje, zon, zwembad, eigen kamer, tweepersoonsbed, schone douche en toilet en een goed verzorgde BBQ, just saying. Helaas bleven we maar één nacht, maar verkwikt gingen we weer terug naar Rotorua om de volgende dag weer aan te sluiten bij de Kiwibus

Op naar Taupõ. Na onze aankomst op pad gegaan naar de Hot Pools. Warm water uit weet-ik-veel waar stroomt daar de rivier in waardoor je op bepaalde plekken een warm/heet bad hebt en af en toe een koude stroom langs voelt komen. Erg d'apart... Onderweg nog kennis gemaakt met een jongen en die bleek weer samen te wonen met een skydive instructeur die mijn lieve vriendinnetje Liz had aanbevolen. Kleine wereld. 's Avonds dus maar even gebuurt en de dag erna ging Eline dus skydiven met Hans de instructeur. Daarna konden alweer naar onze nieuwe slaapplek. Weer kennisen van Eline en weer luxe! (Het gaat me goed af zoals je hoort).

Voor de volgende dag stond een challenge op het programma. De Tongariro Alpine Crossing. Om 05.30 uur word je opgehaald en gedropt bij het Alpine gebied dat je dan gaat bewandelen voor zo'n 8 uur. Je moet gek zijn om dat te doen. Jullie kennen me, dus dat ging ik doen. Bepakt en bezakt met drinken en eten liepen we netjes op tijd naar de ophaalplek en de bus kwam ook netjes op tijd. En die reed ook netjes op tijd weg... voor onze neus en dus zonder ons. Gillend en zwaaiend hebben we als een stel debielen achter die bus aangerend (nogmaals het was 05.30 uur). Gelukkig kon Eline met haar lange benen rennen als een hazewindhond en haalde na een paar straten de bus in. Piepend, hoestend en proestend stapte ik ook eindelijk de bus in. Volgens mijn vader is dit 'gewoon' je tweede adem en moet je daar 'gewoon' even doorheen. Yeah right. Goed begin zullen we maar zeggen. Aangekomen bij het gebied begonnen we een beetje onwennig aan de trip. Waar zet je je gedachten op de komende uren en vooral hoe gaan we dit overleven? Het begin zou moeilijk zijn en daarna werd het beter. Ik zal het proberen samen te vatten. Het eerste stuk van de wandeling is voornamelijk traptreden beklimmen (dit duurt ongeveer een uur). De naam Devils Staircase hebben ze niet voor niets verzonnen. Vervolgens heb je 10 minuten even plat en mag je weer een klim maken, maar nu zonder traptreden en een wandelpad is hier ook niet echt meer te vinden. Daarna ga je steil naar beneden en had je beter een slee kunnen hebben. Vervolgens wordt de afdaling minder steil, maar eindeloos (zo'n 3 uur). Tijdens deze marteling heb je dan wel de prachtigste en bijzondere uitzichten, ongelooflijk! Al met al heeft deze tocht 7 uur en 50 minuten geduurd, was het hoogste punt 1886 meter en leverde het maar één blaar op. Als je op sommige foto's een minischuul wit sliertje ziet...dat is dan het 'pad' dat we bewandelden.

De rest van de dagen zijn we al chillend doorgekomen. We zijn verder gereisd naar River Valley, dat kan ik overslaan saaie bedoeling, en Windy Wellington. Diegene die Nieuw-Zeelandse topografische kennis heeft weet dat ik nu onderin het Noordereiland ben. Wellington is wel een leuke en gezellige stad. We hebben een musuem bezocht waar ze o.a. aardbevingen nabootsen en je mag veel aanraken. Als het interactief is blijf ik tenminste geboeid...blijf toch een klein kindje. Wandelingen gemaakt, stad bezocht en op het strand gelegen. Voor ieder wat wils.

Morgen maken we de oversteek naar het schijnbaar nog mooiere Zuidereiland. Ondertussen heb ik nog twee meiden ontmoet waarmee we een stuk samen kunnen reizen. Dus het alleen reizen is niet zo alleen meer, wel zo gezellig.

Dit was het weer voor deze keer. Oet morn!