Rockhampton, Bundaberg en Hervey Bay

G'day everyone. Leuk dat jullie er weer zijn. Er is weer een hoop gebeurd in de wereld onder jullie voeten. Dus nestel jezelf op de bank voor de openhaard, pak een bak chips, schenk koffie of thee in en geniet van onze verhalen.

We waren gebleven bij Mackay, maar zoals uitgelegd was daar niet heel veel te doen. Dus we zijn verder getrokken richting Rockhampton. Het fijne aan zelf rijden is dat je ook zelf de route kan bepalen. Onderweg zagen wij namelijk een bord dat aangaf dat er grotten waren dus wij gooiden het stuur om, om die grotten te bezoeken. Daar aangekomen was er een klein hutje waar ze wat informatie hadden, maar wij kozen ervoor om direct maar het wandelpad af te lopen (be a traveller not a tourist). Na 100 meter hadden we al spijt. Dit pad liep dwars door de bush-bush met al haar insecten en al snel hadden we overal kriebel. Zeker nadat een rups gedetecteerd was in de nek van Kirsten, ieeehlll! Verder was er ook geen levend wezen te bekennen op dat zogenaamde 'wandelpad' en tevens geen grot te zien. Gelukkig hoorden wij opeens het geluid van andere mensen of dat dachten we.... Vanuit het niets sprongen er drie mega kangaroos uit de bosjes en hupsten op zo'n vier meter afstand aan ons voorbij. Waaauuuuwwww vet cool! We waren alleen te perplex om in die luttele seconden foto's te maken. Sorry mensen, maar we kunnen niet alle ervaringen delen. Het moet nog wel een beetje bijzonder blijven, dat reizen. Afijn, we besloten toch maar naar de informatiebalie te lopen. Slim van ons, want de grotten kon je alleen bezoeken met een tour. Dat hebben we dan ook gedaan.

Erg mooi om te zien. We zijn in vijf grotten geweest en in één daarvan kon je zelfs trouwen. Niet bepaald onze ideale trouwlocatie als je weet dat de grond bestaat uit minstens vijftien meter vleermuizenpoep. Lekker! Na ons bezoekje aan de grotten reden we veilig verder naar Rockhampton. Ik leg de nadruk op veilig, want wij worden veel confronteerd met de gevaren op de weg. Punt één is dat we ondertussen wel ongeveer 100 kruizen langs de weg hebben gezien en dit is werkelijk waar niet overdreven. Punt twee is dat er elke keer duidelijk op een verkeersbord wordt aangegeven dat we een 'crash zone' of een 'high crash zone' in rijden voor de komende 10 of 20 km, fijn om te weten. Punt drie is dat er nog meer verkeersborden waarschuwen voor de gevaren. Een paar voorbeelden: 'survive this drive, take a rest and refresh', 'drivers fatigue kills you', 'break your drive and stay alive', 'is your driver still awake?' en wat dacht je van 'rest or R.I.P'. Nou dit alles zorgt er wel voor dat je goed blijft opletten. Daarnaast zijn er ook wel grappige verkeersborden. Je mag bijvoorbeeld geen bananenplanten verplaatsen. Blijkbaar hebben ze er veel negatieve ervaringen mee gehad...

Aangekomen in Rockhampton blijkt dit ook niet heel bijzonder te zijn dus na een nachtje slapen zijn we verder getrokken naar Bundaberg (jawohl Bundaberg und nein das ist nicht in Deutschland). Het was trouwens Australia Day, whoeeehoeeeee. Niemand weet wat ze ermee vieren en het lijkt niks op Koninginnedag. Dus geen festivals of dikke feesten. Nee gezellig gratis ontbijt om 06.30 uur (goedemorgen) en een soort braderie met eetkraampjes (want net als Amerikanen houden Australiërs van veel eten en vooral ook vet eten) en schminkkraampjes en vast nog heel wat leuke dingen als je een local bent. Als buitenlander is er geen bal aan en toen wij trouwens aankwamen bij the place to be, was het al afgelopen. Tsja 15.00 uur is toch best laat als je 's ochtends zo vroeg begint met alcohol drinken. De volgende dag hadden wij een camper dagje. Veel konden we sowieso niet doen aangezien alles dicht was vanwege de public holiday, de dag na Australia Day aka Hang Over Day.

Hup op naar wat leukere oorden dus daar gingen we weer op weg naar Hervey Bay. Nog steeds niet helemaal gewend aan de grootte en onoverzichtelijkheid van de camper reden we pats-boem tegen een betonblok aan. Hallo deuk en dag borg, oepsieeeeeee. Ach daar dealen we later wel weer mee ;) Zonder verdere brokken aangekomen op een super leuke, deluxe, front row camping aan zee in Hervey Bay. Snel wat informatie ingewonnen over de tours op het nabij gelegen Fraser Island en direct een twee daagse tour geboekt voor de volgende dag.

Fraser Island here we come! Voor de onwetende onder jullie; dit 's werelds grootste zandeiland waar het is toegestaan om te crossen en te racen met 4x4 jeeps. Moet ook wel, want er is geen enkele weg. Met de veerboot gingen we om 09.00 uur over om vervolgens met de Cool Dingo tour mee te gaan. Bij aankomst bleken we alleen niet met jeeps te gaan, maar met een bus die er eerder uitzag als vrachtwagen. We zouden het gaan beleven. Onze eerste bestemming was een prachtig meer (Lake McKenzie). Wit zand en blauw water mét een PH waarde wat bijna gelijk is aan die van een mens. Dus zou je er lekker zacht haar en huidje van krijgen: wellness treatment. Na een voortreffelijke lunch reden (lees: klotsten, bonkten, hobbelden en bobbelden) we verder naar een stuk regenwoud. Ja ja alweer, we know. Maar dit keer was anders, want we mochten zonder gids de wandeling doen. Voordat we werden gedropt hoorden we iets wat op wolven gejank leek. Uiteraard waren we een beetje bang dat het dingo's (wilde honden) zouden zijn, maar de gids legde uit dat dat niet zo klonk. Gelukkig maar en we liepen met frisse moed de jungle in. Alles verliep voorspoedig totdat we heel wat gekraak hoorden. Achteruit de groep werd 'RUN' geschreeuwd en we werden naar voren geduwd. Toen de herrie was opgehouden bleek dat er een stuk van een mega boom was afgebroken en zo naar beneden donderde. Iedereen was gelukkig ongedeerd. Nouja we waren tien mensen kwijt, maar we hadden niemand horen kermen dus die zouden later wel komen. De vertrouwde contouren van de bus werden weer zichtbaar en al snel waren we aan het bijkomen van de schrik met een kopje koffie of thee. 'Oh ja', zegt de gids, 'ik sprak nog een aantal wandelaars op de terugweg en die hebben de dingo's gespot. Was dat gehuil toch afkomstig van dingo's'. Je wordt bedankt maat!

De eerste dag liep ten einde. We sloten de dag af met Mexicaans eten en een aantal cocktails (lang leve happy hour) en met een leuk Nederlands stel, Freek en Anne die we hadden ontmoet. De very next day was het tijd om te crossen. Dus stapten we de bus/vrachtwagen in voor wat scheurwerk. Heel fijn dat een groep Ierse meiden (het kan ook niet anders) een lekkend pak Goon (wijn) hadden. Dus de hele vloer van de bus zat onder die goedkope, plak troep en stonk naar overgeefsel, om het netjes te houden. Eenmaal aangekomen op het strand drukte de chauffeur het gafpedaal flink in en stoven we door het zand. Super kicken, vet gaaf, wreed dude! We stopten onderweg nog voor een scheepswrak dat op het strand lag, voor een mega vet uitzichtpunt op de kliffen, bij champagne pools en bij nog enkele andere plekjes. Te veel om in detail allemaal uit te leggen. Op de terugweg over het strand maakten we opeens een noodstop. Want ,ja ja, rechtvoor onze bus liep een echte dingo. Snel uit de bus voor een paar kiekjes van dit gruwelijke monster, die er eigenlijk best hetzelfde uitziet als een tamme hond.

De dag eindigden we in het resort inclusief zwembad en jacuzzi. Ow yeah baby. Helaas was het bewolkt een beetje koud dus heel chill was het niet. We lieten daarom Anne en Freek enkele foto's zien totdat ze uitriepen: dat zijn wij!!! Hoe toevallig was het dat zij in Sydney in hetzelfde hostel tegelijk met ons hebben gezeten, met nieuwjaar rond dezelfde tijd naar hetzelfde park zijn gegaan, daar net iets achter ons in de rij stonden en daardoor dus toevallig op enkele foto's van ons op de achtergrond staan. Super grappig, maar wat is de wereld toch klein.
Om 20.30 uur was het over met de pret en gingen we moe maar voldaan terug met de ferry. Aangekomen op onze fancy beachfront fabulous campsite doken we in ons oude beestje voor een welverdiende nachtrust.

Vandaag zijn we weer fris en fruitig met de noorderzon vertrokken. Via Rainbow Beach naar Noosa. Hier blijven we twee nachtjes en zullen jullie later laten weten wat we hier weer allemaal hebben meegemaakt.

Nog wat facts:
- mensen zeggen hier: "hallo en hoe gaat het?", maar we weten nog steeds niet of we moeten antwoorden op die vraag;
- in het begin werden we aangezien voor Denen en Duitsers, ondertussen voor Spanjaarden en Japanners (maar dat komt door Yiri's rare achternaam);
- er zijn al 4 potten nutella, 3 potten jam en een ontelbaar aantal liters melk doorheen gegaan;
- we hebben hagelslag, stroopwafels, ontbijtkoek en beschuit gevonden en gekocht uiteraard;
- we hebben nog steeds geen Goon gedronken, maar na ons bus avontuur hebben we daar ook nog niet echt behoefte aan.

Tot slot nog een nieuwtje: Kirsten heeft besloten na Australië niet mee te gaan naar Nieuw Zeeland. Ze gaat na Australië met Jeffrey (haar vriend) nog op Thailand vakantie vieren. Hè nu ze er toch is, waarom niet?!! Dus Yiri gaat na Australië nog meer uit haar comfortzone en trekt alleen verder. Nou ja alleen...stiekem toch maar een groepstour geboekt. Dat is wel zo lekker veilig.

Ook dit keer waren we weer van plan het kort te houden. Jullie zien het, niet onze sterkste kant. De openhaard is inmiddels gedoofd, de thee is koud geworden en snacks zijn op. Zo ook onze verhalen voor nu. Tot de volgende keer en knuffels van ons alle twee.