End of our journey together

We eindigden ons vorige blog in Port. We zijn dus nog naar het koala hospital geweest. Klein, maar fijn zullen we maar zeggen. Een klein gedeelte was open voor bezoekers en iedere koala had zijn of haar eigen verhaal. Sommigen waren gewond geraakt door bosbranden, anderen waren aangereden. De mensen van het hospital proberen zoveel mogelijk te doen om de beestjes te redden. Er was een koala met drie poten en zelfs één zonder ogen. Wat eigenlijk wel een beetje zielig is. Aan de andere kant: koala's slapen 20 uur per dag en als ze wakker zijn eten ze en planten ze zich voort. Dus hoeven ze niet echt veel hun ogen te gebruiken. Hoewel het met voortplanten wel handig is om ogen te hebben... Goed, we dwalen af. Gelukkig voor die beestjes staan er dag en nacht vrijwilligers klaar om hen te verzorgen en zijn ze in goede handen. Misschien zelfs iets te goed, want er is zelfs een geval bekend waarbij een koala meer dan 30 keer naar het hospital is gebracht. Die vond het zeker eerder een hotel dan hospital.

Na Port stonden nog twee laatste stops gepland: Newcastle en Sydney. Eerst iets vertellen over Newcastle. Dit stadje heeft een industrieel uiterlijk, verscheept zand naar Hawaii en is niet heel groot. Zo dan nu Sydney... Nee zonder dollen. Newcastle was best geinig, maar als je de plekjes kent zou het vast interessanter en leuker zijn dan hoe wij het hebben ervaren. Het was ook niet echt strand weer meer. Vanuit Sydney zou slecht weer komen. Dus wij dachten: Kom laten we naar Sydney gaan. Ach de zon kan niet eeuwig schijnen dus in de bus richting onze eindbestemming brak het noodweer los. Gelukkig voor ons was het bij aankomst droog en konden we de stad weer herontdekken. Of Sydney is gekrompen of wij zijn getrainde Nordic Walkers. Hoe dan ook, we liepen met groter gemak de stad door en haalden herinneringen op van 2.5 maand geleden. Hoe verloren we toen daar rond liepen en geen idee hadden wat ons te wachten stond, zo 'wereldwijs' we nu rond stappen.

De tweede dag hebben we, hoe Hollands ook, fietsen gehuurd. Dit is echt een wereld van verschil. Punt 1: een helm is verplicht. Punt 2: ook met de fiets rijd je links. Punt 3: een racefiets is geen overbodige luxe. Punt 4: soms moet je op de stoep fietsen, soms is er een fietspad, maar vaak moet je gewoon tussen de auto's fietsen en soms mag je gewoon naast de snelweg fietsen. (Die helm draag je echt met liefde als je dat ziet). Punt 5: rechts afslaan is echt een ramp. Dus als wij wilden afslaan fietsten we door tot de stoplichten, voegden wij ons tussen de voetgangers op de stoep, staken we met hen over zodat we aan de andere kant van de weg waren en vervolgden wij onze weg weer. Het is echt grappig en chaotisch tegelijk. We hebben de Harbour Bridge nog bedwongen en toen maar weer de fietsen veilig terug gebracht. De volgende dag was weer stralend weer en konden we het niet laten om toch nog een keertje Bondi Beach te bezoeken. Helaas (of gelukkig, het is maar hoe je het bekijkt) niet van de verdrinkingsdood gered door een handsome lifeguard. Opeens werd de lucht wel erg duister en besloten we de bus terug te pakken. Eenmaal in de stad aangekomen werden de hemelsluizen open gezet en schoten de bliksemflitsen door de lucht. Gelijk heel de stad in rep en roer. Straten vol water, verkeer ontregeld, sirene's overal en weer hadden de Aziaten profijt van hun eeuwige gesleep met paraplu's. Gelukkig zijn wij niet gemaakt van suiker en vonden we het stiekem ook wel leuk dat noodweer. 

Hoe snel het weer hier kan omslaan is echt bizar, want de volgende dagen was gewoon prima weer. Enkele souveniertjes werden gekocht en een tour naar de Blue Mountains stond nog op het programma. Dit gebied is in November in het nieuws geweest vanwege de hevige bosbranden. Gelukkig is het heel groot (200 km bij 160 km) dus wij hebben niets mee gekregen van afgebrande stukken bos. Het is een prachtig gebied met eindeloze uitzichten over de valleien en watervallen. Ook heel veel trapjes, maar dat is goed voor onze beentjes ha ha. In de ochtend troffen we het met prachtig weer, maar 's middags ging het wel weer even regenen. Hierdoor konden we wel zien waar de naam: the Blue Mountains vandaan komt. Bij regen laten de eucalyptus bomen namelijk een soort olie vrij waardoor er een blauwige gloed/mist ontstaat. Jaaaaa wij luisteren weleens naar onze gids. We zijn wel blij dat we deze tour alsnog hebben gedaan, het was erg mooi.

Verder zijn we de laatste dagen doorgekomen met luieren in parkjes en zijn we nog naar The Lion King the musical geweest. We hebben er zo lang naar uitgekeken en het was het wachten waard. We hebben er (weer) enorm van genoten. Ondertussen zijn de dagen voorbij gevlogen en is Kirsten al klaar om vanavond naar Thailand te vliegen en donderdag zal Yiri naar Nieuw Zeeland vertrekken. We zijn hierbij dus ook aangekomen bij ons laatste blog van ons samen. Ik (Yiri) zal nog blogs over mijn verdere reis hierop uploaden dus blijf me volgen! Dan schrijf ik ze niet voor Jan met de korte achternaam. 

Voor nu Hakuna Matata, tot de volgende keer.