Roadtrip

Zoals in ons vorige blog geschreven hebben we een aantal tours gedaan. De eerste was een regenwoud tour. We werden 's ochtends om 07.30 uur opgehaald met een busje. Yiri had helaas migraine, dus hoofdpijn en misselijk. Een goed begin van de 2.5 uur durende reis. We reden omhoog richting Port Douglas en trokken verder het regenwoud van Cape Tribulation in. Al was je nog niet misselijk, dan werd je het wel. Allemachtig, de chauffeur dacht zeker dat die stijle-kronkel-bergweg een achtbaan was. Handen in de lucht voor de Goliath... Onze eerste stop was een habitat park. Hier kregen we een rondleiding met informatie over koala's, krokodillen en slangen. Daarna hebben we de walibi's en kangaroo's gevoerd, zo uit ons hand! Super schattig natuurlijk. Onze volgende stop was de boottocht over de krokodillenrivier, ooooeeeeeeeeee. Met onze camera's in de aanslag en ogen op scherp zijn we de krokodillen gaan zoeken. Al snel vonden we er één en nog één en nog één. Ze waren allemaal erg fotogeniek en wij (de paparazzi) maakte daar dankbaar gebruik van. Next stop: een regenwoud wandeling. Wat een hitte en zo benauwd. De gids liep vol passie voor de groep uit om alles te vertellen. Wij liepen vooral zuchtend en steunend achter de groep aan. Continu het zweet weg te vegen, om ons heen te slaan om insecten weg te meppen, bekommeren om een oud vrouwtje die we zielig vonden omdat ze alleen was (we blijven zelfs in deze omstandigheden lief) en we maakten foto's! (Van dingen waar anderen foto's van maakten want tsja die gids hoorden we niet meer en het zou vast wel bijzonder zijn als anderen er foto's van maakten). Wat een dag weer. Tot onze vreugde werd op de terugreis The Lion King afgespeeld waardoor de reis minder lang duurde.
De volgende hebben we weer gechilled bij de lagoon. Gewerkt aan ons kleurtje en uit gerust voor de volgende dag. Het was namelijk tijd voor een bezoekje aan het Great Barrier Reef. Ook deze dag begon vroeg en om 07.30 stonden we met onze flippers en snorkels (figuurlijk dan) klaar voor vertrek. We zouden met een boot 1.5 uur varen naar plaats der bestemming. Na ongeveer een uur op de boot werd Kirsten niet zo lekker en ging voor de zekerheid naar het onderdek voor zeeziek-pilletjes. Het duurde wat lang en toen Yiri ging kijken was Kirsten net begonnen aan het vullen van haar eerste zakje. Stoer als dat ze was week Yiri niet van Kirstens zij en voorzag de zieken van water. Totdat ook zij wat wiebelig op haarbenen ging staan en ze ook wel heeeeeel strak naar de horizon bleef kijken. Kort daarna was ook Yiri overgeleverd aan de witte zakjes. Goed begin! Gelukkig waren we snel op de bestemming en sprongen we het water in. Dag zeeziekte, hallo onderwaterwereld. Prachtig dat koraal onder je en vissen zover als dat je kan zien. Met onze onderwatercamera probeerden we alles zo mooi mogelijk vast te leggen. Als twee doden hebben we op ons buik ongeveer anderhalf uur rond gedobberd. Toen was het tijd voor de lunch en voeren we naar een ander stukje rif. Na de lunch doken we weer het water in voor nog meer indrukken. Opeens zwemt er een massive shark op Kirsten af en wilt in haar been bijten. Yiri schiet als een pijl uit een boog naar voren en werpt zich voor de haai. Ze voorkomt dat de haai bijt door de onderwatercamera in zijn bek te duwen. Hij breekt zijn tanden en zwemt huilend weg... Nou ja zo ging het niet helemaal, maar er zwom wel een haai onder Kirsten door! Boven water zal het vast grappig hebben geklonken hoe wij door onze snorkels: HAAI!! aan het tetteren waren. Nou genoeg gezien van de onderwaterwereld en we gingen moe maar voldaan op huis/hostel aan. 
En toen ging het regenen en regenen en regenen. We zagen de bui al hangen (mooie woordgrap) en huurden een campervan om voor de komende drie weken te roadtrippen. Na twee dagen keiharde regen zijn we gisteren met de camper vertrokken naar warme oorden. Dat was wel even wennen: links rijden en een grote campervan besturen. Coureurs als dat wij zijn, hadden we dat in no-time onder de knie en gassen maar. Nee hoor we houden ons netjes aan de aangegeven snelheid. We reden langs de oostkust naar beneden en onderweg stopten we op een heel leuk en bijna verlaten strandje genaamd Mission Beach. Vervolgens zagen we een bord met watervallen en besloten die te volgen. De asfalt weg hield opeens op en we konden onze offroad skills testen. Mhèèèp mhèèp! Ook dit plekje was weer heel bijzonder en na de gebruikelijke foto's vervolgden wij onze weg weer. Waar naar toe wisten we nog niet. Uiteindelijk werd het een plaatsje genaamd Taylor Beach. Mega afgelegen, maar hartstikke ja uhm vooral afgelegen. De camping die we vonden, overigens de enige camping in omstreken, was netjes en verzorgd. We installeerden onszelf en werden meteen aangevallen door de muggen. Gelukkig schoot de campingbaas ons te hulp met muggenspray. We stonken een uur in de wind, but who cares we like to backpack. Na onze zelfgemaakte pannenkoeken was het bedtijd en toen gebeurde het... Yiri was haar bril kwijt. Hoe georganiseerd ze ook is, ze kon hem niet vinden. Dat kon maar één ding betekenen: vergeten in het hostel. Sorry pap en mam, tsja dat krijg je met het camping/backpack leven. Snel het hostel een mail gestuurd met de vraag of de bril was gevonden en ja hoor hij lag er nog. Nou we hadden weer een doel: terug naar Cairns (255 km) om hem op te halen. De eerste nacht in de camper hebben best prima geslapen en uitgerust konden we onze terugreis weer hervatten. Ach het regende ook in Taylor Beach en volgens ons in alle plaatsen waar wij komen, dus in de auto zitten was geen ramp. Bril opgehaald, check! Ennnn weer terug... Het voordeel is dat ze hier één weg op vijf verschillende plekken aan het renoveren zijn dus het schiet lekker op (dit is dus sarcastisch). 
Nu zitten we op een camping in Innisfail. Dit ligt ongeveer op 60 km van Cairns, kan je nagaan hoe erg we zijn opgeschoten deze dagen. De laatste vier letters van onze huidige verblijfsplaats vormen dan ook een mooi woord dat onze roadtrip tot nu toe beschrijft: fail! Hahahaha
Ach het is weer een mooi verhaal geworden. We hopen dat onze verhalen jullie vermaken. We kunnen haast al een boek schrijven. Liebe leuten wij groeten jullie. Aju Paraplu, dat is wel zo toepasselijk.